Vanuit de stilte - Ontdek onthaast en herstel - Conny Rijlaarsdam - Mijn verhaal de stilte en ik - Het ontstaan van vanuit de stilte

De stilte en ik – mijn verhaal

Het ontstaan van Vanuit de stilte

 

In dit blog neem ik je mee naar, en door, mijn jeugd en latere leven. Met de bedoeling enig inzicht te geven in mij als persoon en mijn drijfveer om vanuit de stilte te leven, hoe dit zo gekomen is, en om iets van mijn passie voor stilte door te geven aan anderen, aan jou.

Ik was een stil, verlegen kind en de middelste van drie meisjes. Ik nam alles goed in mij op, beleefde alles intens. Ik vond het leuk om met een vriendinnetje of een vriendje te spelen, of zat met mijn jongere zusje op schoot. We hadden een heerlijke tuin waar ik met plezier in speelde.

Ik luisterde graag naar verhalen, vooral van ouderen. Zo dronk ik als kleuter kopjes thee bij de buren en bij opa en oma. Er ging een wereld voor mij open als ik hoorde en zag hoe andere mensen leefden en praatten. Ik genoot daar stilletjes van.

Toen ik ging leren lezen en schrijven, deed ik dit graag en veel. Als ik terugdenk aan mijn kindertijd zie ik mezelf, naast het kopje thee drinken bij de buren, aan een tafeltje zitten lezen en schrijven, en juf spelen met een vriendinnetje. Later schreef ik dagboeken en notitieblokken met gedichten vol.

Ik hield van leren, vooral de talen. Ik bleef van lezen houden. En van mensen.

Als kind was ik al overtuigd van het bestaan en de aanwezigheid van het hogere. Zo ging ik als tiener alleen naar een avondkerkdienst, op zoek naar de zin van het leven, en vooral van mijn eigen leven. In stilte luisterde ik, zoekend en verlangend naar wat ik nu weet te benoemen als ‘verbinding’. Verbinding met mezelf, met God, met anderen om mij heen.
Van een oma leerde ik bidden; op m’n knieën voor het bed. In stilte of hardop een gebed bidden.

Door de jaren heen bleef ik op zoek naar de zin van mijn leven, tot op de dag van vandaag. En in al die jaren ben ik blijven houden van het contact met mensen, en van lezen en leren. En van het alleen zijn, in de stilte de dingen doen.

In de stilte vind je jezelf en de zin van het leven

Toen onze kinderen ouder werden, nam ik af en toe een rustpauze. Dit had ik nodig naast zorgtaken en een werkkring. Ik heb verschillende retraiteplekken bezocht om de rust op te zoeken.

Eind 2013 liep ik toch vast. Op een confronterende manier ben ik tot een stilstand gekomen. Op dat moment had ik weinig idee hoe dit zo kwam. Met hulp van mijn dierbaren en professionals ben ik in het jaar daarna weer op gang gekomen.

Ik heb deze ongewilde stilstand ervaren als een moeilijk, maar noodzakelijk en langzaam proces, waarin ik veel stilte nodig had, omdat ik weinig prikkels meer verdroeg. In die ruststand ben ik gaan ontdekken hoe het kwam dat ik zoveel onrust in mijn lichaam en geest had gekregen en waarom deze resulteerde in deze toch redelijk plotselinge toestand van verwardheid en opgebrand zijn.

Door reflectie in de stilte (en ook met anderen) heb ik ontdekt dat ik, in mijn zoektocht naar verbinding, steeds voor de ander wilde zorgen. Misschien probeerde ik zelfs bij anderen een leegte te vullen, de eenzaamheid die ieder mens kent. Zo ging ik voorbij aan mijn eigen behoeften en probeerde ik waarschijnlijk ook de eenzaamheid van mijzelf te bestrijden met het zorgen voor de ander.

In mijn zorgdragen voor anderen, in mijn familie en in de werkkringen, ging ik mijn eigen behoeften en verlangens voorbij. Ik wilde ertoe doen, erbij horen, zichtbaar zijn, bijzonder, en verbinding ervaren en een verbinder zijn. Wat ik zelf echt nodig had kwam op de laatste plaats en zo verwaarloosde ik mezelf en raakte ik overbelast en overprikkeld.

Ik wilde er toe doen, zocht naar verbinding

In de stilte heb ik ervaren dat ik echt goed voor mezelf moet en kan zorgen, en heb ik ontdekt wat ik echt wil en nodig heb. In deze stilteperiode leerde ik bewust écht te ervaren en voelen met al mijn zintuigen en met aandacht voor mezelf en mijn omgeving te leven.

Veel genezing heb ik gevonden door me regelmatig bewust onder te dompelen in de stilte. Thuis en ook regelmatig op het eiland Schiermonnikoog. Daar is de natuur schitterend, het is er stil en donker, en ik kan er heel goed slapen en onthaasten. Een heerlijke plek om op te laden en tot rust te komen.

Op Schier wandel ik mezelf stil. Ik lees, ik doe verder niet veel, laat me vooral leiden door mijn intuïtie en schrijf er gedichten. Ik hoef weinig echt te doen, behalve eten maken, hoef niet met anderen rekening te houden en kom helemaal tot mezelf.

In de stilte komen, zeker na een tijdje, altijd confronterende gedachten en gevoelens naar boven. Onrust. Het gevoel weer iets te moeten doen om de innerlijke onrust weg te duwen. Maar dat is juist wat de stilte brengt en wat nodig is om onder ogen te komen, doorheen te gaan en bij je eigen innerlijke rustplek te komen. Doordat ik dit nu herken en weet te plaatsen, en door deze gedachten en gevoelens er echt te laten zijn, komen mijn wezenlijke verlangens naar boven. Komt tevoorschijn wie ik echt ben, en mag ik gewoon zijn, het is oké. Dan weet ik mezelf een goed en heel mens, met al mijn mooie en minder mooie karaktertrekken, en verbind ik me met mijzelf (en God).

Ervaar liefde voor jezelf, dan kun je gaan uitdelen

Elke keer als ik terugkom van een stille tijd ben ik rustig, mild en ontvankelijk voor wie en wat er op mijn pad komt. Ik ervaar liefde voor mezelf, voor het hogere (God) en voor iedereen die ik ontmoet. Het lijkt op, hoe zal ik het noemen, een oerkracht om van uit te delen van wat ik ontvangen heb.

Vanuit deze basis kan ik nu beter voor anderen zorgen. Niet door dingen over te nemen, door oplossingen te zoeken, maar vanuit mijn basisrust en door de verantwoordelijkheid (voor herstel of geluk) bij de ander te laten.

In die eerste periode na mijn stilstand trok ik me thuis regelmatig terug op mijn gecreëerde stilteplek. Dit was een kleine ruimte op zolder waar ik één afbeelding neer had gezet, een kaars en een stoel. Als ik hier was, sloot ik de deur en was duidelijk voor mijn gezin dat ik even stilte en rust nodig had.

Inmiddels kan ik redelijk makkelijk, ook al ben ik niet op een heel stille, prikkelarme plek, terugkeren naar mijn innerlijke stilteplek, alhoewel ook hier voor mij geldt: een leven lang leren.

Bij tijd en wijle is de balans van het ontvangen in de stilte en geven aan anderen weer uit. Nu weet ik veel beter wat me te doen staat; gaan wandelen én een stille omgeving creëren en emoties (tot op zekere hoogte) de vrije loop laten. Daarnaast probeer ik de oorzaken van de stresssignalen aan te pakken.
Daarna kan ik weer kan gaan putten uit de stiltebron in en om mij heen, die nooit opraakt. Maar die je wel moet weten aan te boren.
Vanuit de uiterlijke stilte in de natuur, op een andere stilteplek of in het samenzijn met anderen, lukt het mij steeds beter om meer met mezelf en met anderen verbinden. En lukt het ook steeds beter om anderen hierbij te ondersteunen.

Vanuit de stilte… Is er altijd hoop op herstel

Ik inspireer je daarom graag met wat leven vanuit de stilte met je kan doen. Schrijf je in voor de nieuwsbrief en ontvang één keer per maand de nieuwsbrief met inspiratie om voor jezelf te zorgen, en nieuwe data van workshops en retreats.

Delen:

Gerelateerde blogs

Leven met je zintuigen

Natuur uit een flesje (?!)

Hoe en waarom essentiële oliën Niet eens zo vaak ik de vraag; wat zijn dat ...
Lees meer
Behoefte aan onthaasting

Zeven redenen om de stilte op te zoeken

Alleen in de stilte Het is stil in het klooster. Naast een oude man met ...
Lees meer
Behoefte aan onthaasting

Less stuff is more silence

Spullen weg doen De laatste jaren probeer ik bewust om te gaan met spullen. Vooral ...
Lees meer