In onze individualistische samenleving vragen we weinig hulp. We willen zo veel mogelijk zelf oplossen. Het voelt als falen om hulp te vragen. Je geeft immers toe dat je iets niet kunt, in ieder geval niet alleen. Ik hoorde eens een verhaal over een vrouw die haar hele leven gewerkt had voor anderen. Zij stelde haar huis en hart open voor velen. Zij zorgde voor mensen die op haar pad kwamen met voedsel en gezelschap. Toen zij oud geworden was en zelf verzorging nodig had, kon zij daar enorm van genieten. Want zij wist hoe fijn het is om voor een ander te zorgen en gunde het nu anderen om voor haar te zorgen. Zo kon zij zich nu afhankelijk opstellen en ze bleef natuurlijk een heerlijk mens om mee om te gaan, denk ik zo.

Je kunt niet gieten uit een leeg kopje

Deze uitspraak kwam ik tegen in het boek Ubuntu, geschreven door de kleindochter van Desmond Tutu. Het sluit aan bij mijn ervaringen, namelijk dat je eerst voor jezelf moet zorgen, voordat je voor een ander zorgt. En soms heb je hier hulp bij nodig. Vrijwel alle mensen die bij mij komen voor hulp hebben tien keer nagedacht en getwijfeld. Het valt niet mee om toe te geven dat je hulp nodig hebt bij emotionele problemen. Ik vind het juist getuigen van moed als je toegeeft dat je kopje leeg is, dat het weer gevuld moet worden om verder te kunnen en te komen. Pas daarna kun je weer, in je werk en in je relaties, gaan geven en kun je de balans van geven en ontvangen meer in evenwicht brengen.

Coronatijd

In deze tijd zijn hebben veel mensen stress. Ze hebben erg veel werk, of juist geen of te weinig. Relaties staan onder druk door veel thuiswerken en er is meer zorg voor ouders of kinderen. Ik zie ook dat verschillen uitvergroot worden. Verschillen in visie en achtergrond, in meningen over het virus, hoe er mee om te gaan. Mensen hebben zorgen over hun perspectief, over de toekomst van de aarde en die van de kinderen.

Daarnaast zien we ook veel angst om ziek te worden, of dat een ander ziek wordt. We kunnen  door de besmettelijkheid van het virus een gevaar voor elkaar zijn, dus kunnen we de ander nog wel goed helpen, als er hulp nodig is?  Angst is bovendien een ernstige vorm van stress, waardoor weer meer kans is om ziek te worden. Hoe blijven we de angst de baas? Ik zie de angst, de eenzaamheid en depressie als grotere bedreigingen voor ons dan het virus zelf.

Hoe vraag ik om hulp?

Zelf heb ik ook om hulp leren vragen, bijvoorbeeld toen ik burnout was. Ik heb toen moeten accepteren dat ik vooral rust, later gesprekken en zelfs kort medicatie nodig had om tot rust en tot inzicht te komen. Ik voelde me zwak en kwetsbaar, maar wist dat het nodig was. Eigenlijk had ik geen keus. Zelf had ik voor anderen gezorgd en nu was het tijd om voor me zelf te zorgen en te laten zorgen.

Een belangrijke wetenschap is dat je absoluut niet de enige bent die hulp nodig heeft. Als het gaat om psychische hulp moet je weten dat er zijn zo veel mensen zijn die opbranden of depressief zijn. En toch lijkt er nog steeds een taboe op te rusten om (psychische) hulp te vragen. Vroeger praatte je met je familie, was je meer vanzelfsprekend onderdeel van een groot geheel. Je hoorde er bij en er was saamhorigheid. De Afrikanen noemen het Ubuntu. Wij hebben geleerd dat het vooral belangrijk is om zelfstandig en onafhankelijk te zijn. Vanaf de jaren ’60 is dat begonnen.

Je kunt je problemen eens van een afstandje bekijken. Schrijf eens op wat je problemen zijn, waar je tegen aanloopt. Zo ga je zien dat je niet het probleem zelf bent, maar dat je problemen hebt.  Als je er zo naar gaat kijken, dan krijg je meer zicht en grip op wat er aan de hand is en kun je kijken hoe je zaken kunt veranderen.

Wat ook kan helpen is te weten dat de ander – degene die om hulp vraagt – zich gevleid kan voelen dat je degene in vertrouwen neemt en wijs acht om naar jouw problemen te luisteren. Je problemen met een ander delen op zich maakt al dat de problemen minder zwaar aanvoelen. Door het te vertellen kun je begrip gaan ervaren. En dat is wat we ten diepste nodig hebben bij belangrijke vragen en moeilijkheden. Dat je jezelf beter gaat begrijpen én dat je begrip en erkenning ontvangt.

Contact

Heb je niemand in je omgeving, of wil je met een buitenstaander over je problemen praten, dan bestaan er anonieme hulplijnen. Ook via internet zijn verschillende mogelijkheden te vinden om in contact te komen met hulp-verleners.

Soms heb je een (ervarings)deskundige nodig om face-to-face gesprekken te hebben. Wil je met mij en mijn praktijk kennis maken dan kun je contact opnemen. Wil je eerst kennismaken via mijn maandelijkse nieuwsbrief, dan kan dat ook. aanmelden