Pietergedachten

Een reisverslag vanuit de stilte – deel 2

Vorige week was het weer zo ver. Ik ging op pad naar het Pieterpad. Deze keer had ik een adresje geboekt in Drenthe om de dag erna in ieder geval één etappe te lopen en verder wel te zien.

De uitdagingen zaten vooral in de voorbereiding én in de uren voordat ik aan lopen toe kwam. Ik had meerdere familiebezoeken in het land achter de rug, toen ik op zondag, net voor vertrek er achter kwam dat ik niet in Zuidlaren maar in Zuidwolde een bed en ontbijt geregeld had. Ietwat gestrest ging ik op pad, deze keer met de auto, want het moest deze keer snel.

Prima geslapen toch in het ook mooie, rustige Zuidwolde, dat wel. Met goede moed reed ik naar Rolde, zette mijn auto neer om met het OV naar Zuidlaren reizen en de route Zuidlaren-Rolde te lopen.

Helaas kon ik de juiste bushalte niet vinden, heb er velen gezien maar Zuidlaren….stond Niet op de kaart, om het zo te zeggen. (en wel op de OV routeplanner). De tijd begon te dringen, dus ik zag een reis via Assen niet meer zitten. Een taxi gebeld. Deze stond door een misverstand in Borger te wachten. Pff, ja, ze kwam nog terug naar Rolde. Fijn. De tocht met de taxi was ook niet erg relaxed. Hoewel zij al veertien jaar reed als taxichauffeur kende ze de dorpjes niet waar we door kwamen. “Een leerzame tocht voor u ook, dan”, merkte ik fijntjes op. Inmiddels was ik een ademhalingsoefening gaan doen, dat werkt altijd.

Ik kwam aan hoor, in het zuiden van Zuidlaren! Het was even zoeken om de Pieterpadroute weer op te pakken, en het was inmiddels behoorlijk gaan regenen. En ik had me toch een fijne wandeldag! Met een heerlijk stiltemoment aan het eind.

Al met al probeer ik mijn Pieteravontuur te beleven als een pelgrim. Het gaat niet om het doel van het bereiken van iets, maar wel om de reis. Als ik de deur uit stap wil ik gewoon op reis zijn en ervaren. Uiteindelijk wil ik wel alle routes lopen en de St. Pietersberg halen, maar vooral als structuur en om met andere wandelaars verbonden te zijn.

“Haar voeten worden haar vrienden
de regen bepaalt haar lijden
haar angst wordt gericht
naar de honden langs de weg
het vele legt zij af
en zij rust in het Ene.
Al trekkend komt zij nergens
voortgaande bereikt zij niets
maar haar vreugde neemt toe
om een bloem en een krekel
om een groet en een onderdak”

Uit: Pelgrim, Catharina Visser

Je kunt het hieronder verder lezen (is mijn post in de facebookgroep Pieterpad).

Mijn vierde dagetappe zit er op. Het kostte al heel wat zweet en bijna tranen, voordat ik aan het lopen was. De volgende keer neem ik de tijd en ga ik weer met de trein.

Net aan het lopen in Zuidlaren begon de beloofde regen. Het werd een barre tocht. De regen hield goed aan langs en in de Drenther Aa. Wel een prachtig gebied! Ik kon toch genieten van de natuur. Zag ooievaars, Vlaamse gaaien, veel boszangertjes, runderen en paarden.

Na Gasteren kwam het Balloërveld, ook prachtig. Na een paar km droogte – waarbij ik bijna de zonnebrandcrème ging opzoeken – barstte er zelfs onweer los. Gelukkig bleef het op afstand, maar de hagel was vooral koud. Wanten aan!

Meer patters ploegden zich door het ruwe weer. Het ruige landschap pastte er goed bij. Het beetje mopperen ook.

Bij restaurant Drenthse Aa smachtten we naar koffie to go, maar helaas pindakaas, dicht op maandag. Wat was ik weer blij met water en brood.

De kerk in Rolde was een mooi uitzicht om naar toe te lopen en wat schetst mijn verbazing: deze was open, inclusief toilet. Hoe blij kun je zijn! De kerk was ook verder een bezoekje waard. Ik kon er zittend tot rust komen. Heerlijk stil en warm ook. Er viel te lezen over de kerk en over pelgrimeren, inspirerend!

De route zat er op en ik was heel blij dat de Thai in Rolde voor mij een uitzondering maakte en een heeerlijke koffie to go maakte! Mijn handen waren verkleumd, ik kwam helemaal bij met de koffie.

Nu zit ik in de auto en mijn vingers kunnen weer wat.

Al drie vriendenopdefietsadressen gebeld, maar nog geen bed. Ik probeer er nog 1 en als het hier niet kan rijd ik naar huis. Morgen wordt nog veel meer regen verwacht, dus wie weet toch beter even uitstel voor etappe nr 5.