Een reisverslag Vanuit de stilte – Deel 1
Er moest iets gebeuren. Iets waar ik de komende maanden mee vooruit kan. Iets wat me meer structuur en focus geeft. De afgelopen zeven jaar heb ik veel dingen opgepakt en later weer neergelegd. Wat in ieder geval gebleven is, is Vanuit de stilte. Via deze inspiratiebron, praktijk en website, kun je mij volgen.
Ik kwam op het idee om het Pieterpad te gaan lopen. Ik houd van wandelen, maar kan me er onvoldoende toe zetten in mijn eigen – zo bekende en niet heel avontuurlijke- omgeving. Wie het fenomeen Pieterpad niet kent: google maar even dan kun je de feiten erover lezen.
Al snel nam ik het besluit om het echt te gaan doen. In etappes. Nu de planning nog. Ik boekte een B&B in Pieterburen. Zo, nu moet ik gaan. In mijn agenda houd ik de even weken vrij om het te gaan doen.
Als voorbereiding sloot ik me aan bij een besloten facebook groep van het Pieterpad. Er zitten meer dan 22.000 mensen in. Ik volgde de posts en de vragen die anderen stelden. Er is een aparte groep waarin je vragen kunt stellen over overnachtingsplekken.
Ik maakte een lijst van dingen om mee te nemen. Ik zou niet gaan kamperen, maar in een gewoon bed slapen, en het moest in mijn kleine rugtas passen.
Ik kondigde aan dat ik ging, bij mijn familie en bij vriendinnen die ik sprak. Dus ik ging. Met het OV, want dat is avontuurlijk en je bent vrijer. Even kwam ik in de verleiding om me te laten brengen met de auto of zelf te rijden, maar nee. Ik zou er met de trein twee keer zo lang over doen, dus twee keer zoveel mogelijkheid om te ‘avonturen’ onderweg naar de eerste bestemming; het startpunt in Pieterburen.
De facebookgroep is geweldig. Ik lees avonturen van anderen, zie foto’ s en we delen tips en ervaringen uit. Aan het eind van de dag, als ik mijn lichaam te ruste leg, schrijf ik een kort verslag van de dag; voor mezelf om te onthouden en om te delen met andere pieterpatters.
Na vier dagen van huis, drie dagen lopen bedenk ik dat ik er verder iets mee wil. Wat precies weet ik nog niet, maar ik ga gewoon beginnen door deze blog te schrijven.
Onder de naam Pietergedachten hoop ik je mee te nemen op mijn reis.
Ik deel nu mijn (facebook)verslagjes van de eerste drie wandeldagen. Wandel je mee?
Dag 1:
De eerste etappe zit er op. Het was een stralende dag! Niet alleen de zon straalde, maar alle mensen op de fiets of lopend waren goed gestemd! Allemaal groeten! Praatjes gemaakt, zoals met een agrariër die me wees op de afgesleten rood/wit verfstrepen, “duidelijk toch?”. Nou vooruit, omdat hij het zei.
De uitdagingen bleven lang beperkt tot het zoeken van een ‘veilig’ plasplekje en het bemachtigen van een lunch en voldoende vocht.
In Winsum – het mooiste dorp van Nederland met het lelijkste bord om dat aan te kondigen – was ik nog niet uitgewandeld. Voordat ik het wist was ik dorp weer uit en volgde ik de aanwijzingen van etappe 2. Om 15 u bereikte ik Garnwerd. Ik had gegoogled of er een supermarkt was, maar later bleek dat ik niet goed gekeken had zeg. Nu ja, zittend op een bankje mijn laatste vocht tot me nemende, vond ik dat ik een slaapplaats moest zoeken.
Het is totaal uit m’n comfortzone om op de bonnefooi te gaan maar ik had er goede moed op. Bellen naar plekken in Garnwerd. Na vier telefoontjes nog niet beet. Maar nu had ik alleen nog maar gezocht naar iets met eigen sanitair en in Garnwerd-city.
Bellen naar Vrienden op de fiets adres in Feernwerd. Ligt niet op het Pieterpad…maar ik wil wel een bed vanavond. En ja…beet! Wanneer ik wil komen..? Eh ja nu. Nou ja, vandaag graag.
Oh, ok. Vandaag…het werd even stil. Maar het kan!!! Joepie, nee een half uur lopen is geen probleem. Kan ik bij u iets te eten maken, toevallig? Dan haal ik het uit de supermarkt hier en…Geen supermarkt in Garnwerd? Oee, dat valt tegen….stilte…U kunt tegen een kleine meerprijs iets voor me klaarmaken? Fantastisch, heel graag zelfs.
En nu lig ik uit te buiken. Na een prima maaltijd. Maar eerst werden er prachtige verhalen geserveerd door deze gastvrije mensen. Geweldig geboft zeg! Morgen weer op de bonnefooi!
Waar de spanning zit, zit het avontuur!
Dag 2:
Tweede dag. Weer met volop zon. Vertrokken uit Feerwerd. Na een goed ontbijt en de nodige tips om de draad van het Pieterpad weer op te pakken. En met de uitnodiging om terug te komen. Leuke mensen met boeiende verhalen!
Het was heerlijk rustig lopen, de eerste uren. Prachtig om te zien hoe de natuur helemaal ontwaakt.
Ook weer leuke ontmoetingen gehad. Zoals met de man met de metaaldetector en schep. Hij wist me te vertellen over de geschiedenis van de vaart. In de dijk waarover het pad loopt, hoopte hij op waardevolle, zeer oude vondsten.
En de man met zijn hondjes, langs het kanaal, die zich kwaad maakte over de politiek van de stad Groningen. Alle populieren langs de vaart gekapt, voor biomassa. En de brug niet meer terug! Daardoor klopte trouwens de beschrijving in het boekje niet. Ook op andere punten was dit het geval. De roodwitte strepen klopten wel steeds! Dus daar op lopen is goed. En gezond verstand blijven gebruiken natuurlijk.
Net in Groningen was is er een omleiding (t/m24 april). Wel goed aangegeven met geel/zwarte borden. Je loopt dan over het universiteitsterrein.
Ik was heel blij dat ik voldoende water mee had zeg, van Feerwerd naar Groningen kwam ik niks tegen. Nog even gekletst met andere patters, over de route en bestemming.
In Groningen was het druk! Het leek wel zaterdagmiddag. Het was marktdag en, zo leek het, rokjesdag. Wat leefden de mensen op zeg van het buiten zijn, vooral de studenten in de parken zag je genieten.
Bij de supermarkt nieuw vocht ingeslagen en voor de zekerheid al avondeten.
Om 16 u was ik bij het centraal station. Daar moest ik de keuze maken. Nog een nachtje Vrienden op de fiets? Naar eigen huis en bed? Ik hakte de knoop door en had meteen beet. Er stond inderdaad ook bij: last minute mogelijk. Met eigen sanitair! En met tv, dus ik, na nog best een stuk lopen zeg, langs kanaal (en snelweg in de verte ) kon ik meteen aansluiten bij Rutte en de Jong. Ik zal de foto’s van de parken niet doorsturen, hoor, Groningen.
Bij het station nog leuk gesproken met een Duitse supergoed Nederlands sprekende studente. Ze studeert Creativiteit en Talentontwikkeling, interessant!
Na het drukke Groningen – het was gewoon wennen zeg zoveel mensen om me heen – nu een plekje om mijn vermoeide lijf neer te leggen in het vriendelijke Haren. Het enige waar ik twijfels over had is de ligging, gezien de straatnaam (iets met Rijksweg er in). Maar het valt mee, al is het wel een doorgaande weg.
Net afspraken gemaakt over ontbijt en gepraat over bonnefooi. Ze vinden me stoer. Ik vind het steeds leuker worden. Het klopt wat Pipi Langkous zegt: Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan.
Dankbaar voor alle blessings van vandaag!
Dag 3:
In de trein flitst het landschap langs me heen. Moe maar voldaan kijk ik terug op de derde dagetappe (Haren-Zuidlaren). Een voor mij noodzakelijke reis om weer thuis te komen.
Ik begon de dag aan tafel met mijn gastvrouw en kreeg naast het ontbijt met goede koffie, ook een kleine update van het wereldnieuws. Ze vertelde ook hoe zij met het Vrienden op de fietsadres begonnen zijn. Het was weer een prima adresje, op zolder met eigen sanitair.
Bij het ontwaken had ik al besloten om aan het einde van de dag weer richting huis te gaan. De temperatuur was vandaag een stuk lager, ik had mijn jas nu zeker aan. In de loop van de dag brak de zon door.
Het eerste stuk in Haren vergaapte ik me aan de villa’s en later aan de leuke boshuisjes. Het landschap was afwisselend: bos, akkers, zandpaden, beetje natuur. Veel paardenvelden, wat schapen en ander kleinvee.
In een natuurgebiedje dacht ik even rustig te zitten, maar werd verrast door een groep honden. Bij het raden van het beroep van de bijgaande man zat ik in één keer goed zeg. Hij was de trotse eigenaar van een hondenuitlaatservice.
Verder nog even gepraat met een echte langeafstandspatter. Zij vond het maar niks gisteren in het drukke Groningen. In Duitsland liep zij soms dagenlang zonder iemand tegen te komen. Zou je daar wel mogen wildkamperen? Ik had het moeten vragen. Voor mij is dat iets te avontuurlijk hoor, ik voelde me even een watje met mijn kleine rugtas en met het ongeveer even oude lichaam als zij had.
Verder heb ik niet veel beleefd. Heb goed om me heen gekeken naar de dieren en de natuur die kleurrijk aan het worden is. Het was meer een inkeertochtje, kan ook nooit kwaad toch?
Wel weer blij zeg, met alle water en voedsel mee. Ik kwam uren niks tegen hoor, ook geen koffie to go, zoals ik hier elders berichten over lees.
In Zuidlaren had ik de bus aan de Julianalaan. In een half uur sjeesde de chauffeur met alleen mij in zo’ n lange bus naar het station in Groningen. Apart hoor om plekken aan je voorbij zien flitsen waar ik heel wat uren geploeterd had om vooruit te komen.
Heerlijk om te zitten nu en mijn beenspieren even niet te hoeven voelen. Waar je voeten je brachten (en je ze goed voelt) ben je pas echt geweest!
Als je dit leest en je twijfelt of je zult gaan: gewoon doen! En een bed vinden op een doordeweekse dag, lukt vast. Bonnefooi!
P.S. het idee is om over een kleine twee weken verder te gaan, wie weet tot ziens.
